شمع شدم شعله شدم سوختم ...

جایی  میان خوف ورجا

انتظار و امید

باشد که  تسکینی باشد برای داغ ِ فقدان زدگی ام

آویزان به ضریح ِ مقدس ِ دوست داشتن ِ از دل وجان

جایی میان ِ لذت وهراس، شوق و اندوه

باشد که ساحلی باشد برای موجهای ِاز پا در اندازِ تنهایی ودلتنگی هایم...

دخیل بسته ام به مظهر ِ ایستاده در غباری چون عشق

باشد که متصلم کند به  مِهر این گمشده ی غریب ِروزگار ِ هرچه بی عشق تر بهتر

باشد که شفایی باشم ودوایی بر زخم های ِ بی مرهم

التیامی برای ِ مغلوب شدگان از نبرد سخت ِعشق،برگشته...

زائر ِ خسته دل ِ غم دیده ی خانه ی  مقصودی که تویی...